در خانه ی خدا متولد شد.درب خانه برای مدتی بسته ماند. هیچ کس نتوانست این قفل را بگشاید. بسته ماند و حتی برای علی ( علیه السلام ) هم در باز نشد. برای او باید دیوار بیت الله شکافته شود! قبل از نزول قرآن بر پیغمبر، برای برادرش محمد صلی الله علیه واله قرآن خواند. و با چه صوت زیبایی، « قد افلح المو منون ». بهترین عبد خدا، مربی او بود. در دامان او بزرگ شد. در غار نزول وحی هم با او بود. قبل از همه ایمان آورد. بارها پیامبری که اعراب جاهل با تذکر او از جهل به در آمدند فرمود که علی علیه السلام، برادر و وصی وجانشین من است. و قال انا مدینه العلم وعلی بابها و سد الابواب الا بابه. همسریِ دختر رسول خدا صلی الله علیه واله فقط شایسته ی او بود. لیله المبیت را همه فهمیدند، کسی جز علی علیه السلام جرات نکرد در بستر محمد صلی الله علیه و اله به استقبال شمشیر کفار برود. فداکاری هایش در جنگ احد را همه دیدند. در خندق فقط او به جنگ عمرو رفت وچون شیری او را به درک فرستاد. غدیر را همه شان به یاد داشتند. منتظر ماندن عده ای در گرمای غدیر برای اینکه همه برسند. سفارش های بهترین بنده ی خدا درباره ی آنچه در این روز می گوید. اگر این را ابلاغ نکند اصلا رسالتش را ابلاغ نکرده. « من کنت مولاه فهذا علی مولاه » فقط گوشه ی کوچکی از خطبه ی مفصل غدیر است که آنها از لسان محمد صلی الله علیه و اله شنیدند. اما همه ی اینها را فراموش کردند. از علی علیه السلام غا فل شدند چون خود پرست بودند. گناهی که شیطان را شیطان کرد، آنها را از چشمه ی علی علیه السلام به لجن زاری کشاند که دینشان را زایل کرد. البته از آنها بعید نبود. آنها از ایل وتبار کسانی بودند که عقل کل را مجنون می نامیدند.

علی علیه السلام را تنها گذاشتتد و فقط فاطمه سلام الله علیه برای علی علیه السلام سربازی کرد.

یا فاطمه ( صلوات الله علیک ) میلاد امیر المو منین مبارک ...